Leer Oeganda kennen. Ga er in acht uur doorheen! Dat deden we gisteren. Na een introductie van het PEP programma en een kennismaking op het hoofdkantoor van de Oegandese Assemblies of God, gingen we onderweg van Kampala naar Soroti.
Dat betekende veel zitten, veel kijken en soms ineens een langer gesprek met een van de medereizigers. Waarom zo lang reizen? We hoorden vandaag dat een ander team vanaf Kampala met een MAF vliegtuigje in een uur in Soroti was gearriveerd. Maar wie een land wil leren kennen, moet zich zo langzaam mogelijk voortbewegen.
Dus verbaasde ik me over de lange weg waarlangs allerlei winkeltjes en bedrijfjes waren bevestigd, de weg als economisch centrum van de detailhandel dus. Opvallend veel borden van internet en mobiele aanbieders. Het moderne leven is ook hier aangekomen. Ook opvallend dat veel scholen zich langs de weg bevinden. Veel schoolkinderen die te voet vanuit school naar huis lopen. Langs de snelweg. Als ze iets te breed lopen, claxoneert onze chauffeur al lang van tevoren om zich aan te kondigen.
De rest van het leven speelt zich af achter de snelweg in kleine dorpjes. Als we weer door zo'n dorpje dichtbij de snelweg rijden, weten we het gelijk. Een stuk of vier, vijf drempels moeten worden genomen, die zo hoog zijn, dat je er hooguit met tien kilometer overheen moet.
Het verkeer is intensief. Op het eerste deel van de weg opvallend veel vrachtwagens. Dit is de doorgaande weg naar Kenia, zo blijkt. Het rijdt, met uitzondering van de drempels, vrij snel door. Grotendeels een tweebaansweg. En links rijdend verkeer, dat wel. En ook hier is het de gewoonte om in te halen zodra je het maar kan. Komt er een tegenligger, dan gaat die vanzelf langzamer rijden. En de auto die je hebt ingehaald rijdt, als hij direct voor zich nog een auto heeft rijden, ook af zodat de inhaler kan invoegen.
Het tweede deel van de weg is echt een belevenis. Op veel plekken hobbels en kuilen, zodat de bus behoorlijk moet sturen. En de hobbels en kuilen zijn niet overal te omzeilen, waardoor we soms bijna tegen het dak aan zitten. Op andere plekken is er geen asfalt, maar een stevige zandweg. Als enkele grote vrachtwagens langskomen, lijkt er een mist op te zetten. Het zand zorgt ervoor dat we geen hand voor ogen meer zien.
Om ons heen veel mooie natuur. Grotendeels redelijk vlak. Grasland met veel bomen ertussen. Heel erg groen. Want Oeganda is een regenland en een heel erg vruchtbaar land. Niet voor niets "de parel van Oost-Afrika". Halverwege komen we de eerste grote berg tegen in het landschap.
Zeveneneenhalf uur reizen, met een maaltijd en een sanitaire stop tussendoor. Als we net onderweg zijn is er een roadblock. Politie haalt ons van de weg en staat op het punt ons te controleren. Waar we naar toe gaan, vraagt de agent aan de chauffeur. Soroti, is het antwoord. Waaahh, roept de agent met hoge stem uit. Dan wens ik jullie sterkte. En we kunnen direct vertrekken...
Later die avond komen we aan. Moe. Uitgereisd. De maaltijd moet nog worden gemaakt. Eerst inchecken. En o, ja, er zijn ineens wat kamers minder. Of sommigen samen op de kamers kunnen. Geen probleem. En, o ja, twee kamers zijn nog nidg geheel gereed. Of we niet in een appartement verderop willen verblijven. Nee, dus. Kan het niet anders? Natuurlijk! En een halfuur later kunnen we alsnog ons apaartement betrekken. Na het eten en een dagafsluiting ruikt het bed met klamboe toch wel heel lekker. Klam, dat wel. Dus ik houd het 's nachts niet helemaal droog. Maar slaap lekker onder de Afrikaanse sterren...
Wat er vandaag is gebeurd hoop ik morgen met jullie te delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten